Աշխարհաքաղաքական փոփոխությունների, պատմական բեկումնային անցքերի թոհուբոհում թրծված հայկյան սերունդը շարունակում է իր ուղին...
Իսկ տվյալ իրավիճակը ի՞նչ ճանապարհներ է ցույց տալիս, ո՞ր նպատակներից դրդված ենք կատարում թելադրվածը, ի՞նչ մտապատկերներ ենք ուրվագծում ապագայի համար... Կարճ ասած՝ ու՞ր ենք գնում: Ահա մի հարց, որը մշտապես պետք է հարցնենք ինքներս մեզ՝ ամեն անգամ յուրովի բացահայտելով միաժամանակ և' միանշանակ և' բազմաբովանդակ պատասխանը: Այս գաղափարային առանցքի շուրջ էլ հյուսվեց մի շատ հետաքրքիր բանախոսություն, որը լուսաբանեց ԵՊՀ Համաշխարհային պատմության ամբիոնի դասախոս, պ.գ.թ., դոցենտ Լիլիթ Մկրտչյանը:
Սկզբում փոքրիկ ակնարկ՝ ինքնաներկայացման և բանախոսությունից ակնկալիքների տեսքով: Հենց այսպես էլ մեկնարկվեց անչափ հետաքրքիր և ուսուցողական բանախոսությունը, որը վերածվեց թատերախաղի՝ մեր «ՊԳԵԴ»-ի ուսանողների մասնակցությամբ: Ուսանողները բաժանվեցին երեք թևի՝ ներկայացնելով աշխարհի խոշորագույն բևեռների՝ ՌԴ-ի ու ԱՄՆ-ի հիմնարար դիրքորոշումները և արգումենտները, որից ելնելով՝ երրոդ կողմը՝ Հայաստանը, պետք է կողմնորոշվեր՝ ում ձեռքը սեղմել և չսխալվել:
Խմբերով մտածելուց և ընդհանուր եզրահանգումներ անելուց հետո՝ ՌԴ-ի պատվիրակի ( «ՊԳԵԴ»-ի ուսանողուհի Անի Պապիկյանի), ԱՄՆ-ի նախագահի և պատվիրակի («ՊԳԵԴ»-ի խորհրդի անդամ Մարգարիտա Գասպարյանի և «ՊԳԵԴ»-ի ուսանողուհի Մոնիկա Փիրինյանի) հայեցակետերը ներկայացվեցին և փորձեցին համոզիչ տպավորություն գործել՝ իրենց կողմը ձգելու համար
...
Կարդալ »»»
